Quérovos contar que é para min Galicia

Galicia é sobre todo SENTIMENTO

Galicia é miña terra. Como di Rosalia.” Miña terra, miña terra,

terra donde me eu criei,

hortiña que quero tanto

figueiriñas que prantei,......

A miña nai emociónase cando recita este poema, e tantos outros.

Nacín en Galicia , son galego, e estou orgulloso.

Como din “os limones “ Aquí nacín , e aquí quero quedarme, donde teño miña xente, miña familia, meus amigos..., todo o que me importa e necesito

Qué máis podo querer? O aire está limpo, o campo verde sempre, inverno e verán.

E como se come? Mellor que en ningún sitio, marisco , peixes, empanada, polbo, non sigo que teño fame.

E que me decides das prais? Non as hai máis bonitas , a auga limpa , a area branca . Vouvos subir

ao blog a praia de Santa Comba en Covas. Non víchedes xamáis unha praia tan fermosa.

Son galego, e como unha nai quere o seu fillo, así quérolle eu a Galicia.

Agora ben, si me din, si quero unha Galicia, illada ,soa, independente, digo NON,NON, NON.

Porque a unión fai a forza.

Galicia coa súa cultura, idioma e costumes e demais características, e xunto coas outras 16 autonomías enriquecen e forman parte dun País grande, con moitos defectos , pero que temos que aprender a querer sin complexos, cunha bandeira, que ten que ser de todos chamado España

MONUMENTOS FUNERARIOS MEGALÍTICOS

Relacionados cos castros e toda a súa cultura tamen temos os monumentos megalíticos

Vouvos dar un exemplo

Dolmen de Axeitos: Está na parroquia de Oleiros, en Ribeira, cerca das dunas de Corrubedo.

¿As conocedes? Son moi grandes , En Corrubedo, conta miña nai que a guarda civil deulle unha tumba nunha manifestación.

Coñocido como o "Partenón galego", oriéntase hacia o leste como case todos.
<hai que ter imaxinacion, o Partenón non o vexo

CRIATURAS MITOLOXICAS

En Galicia , hai moitas criaturas mitolóxicas, algunhas ligadas ó ben e outras ó mal. Tráiovos algunhas.

Apalpador: É unha figura mitolóxica ligado á tradición do Nadal. Din que baixa o 31 de decembro , toca o bandullo os nenos, para ver si comeron o suficente durante o ano, deixándolles un regalo. Ven sendo como o Santa Claus galego

Lavandeira: Cuidado coas noites de lúa chea si vades pola beira dun río, pois pódensevos aparecer. Son mulleres que morreron no parto ou deixaron morrer os seus fillos sen bautizalos . Pode que os pidan axuda para lavar e retorcer as sabas manchadas de sangue, acordádevos tedes que facelo , se non trae mala sorte e incluso a morte.

Non se andan con coñas

Diaño: é o demo moi presente na mitiloxía popular galega.

Hainos por todas partes

Meiga: é unha muller que fai maxia ademáis de menciñeira. Diferénciase da bruxa que ista é mala e trata co demo e a meiga é unha muller da aldea de idade, ven sendo como a curandeira dos druidas.
Eu non creo nas Meigas, mais habelas hainas.

A PEDRA DE ABALAR (Lenda)

Contan os veciños do lugar unha lenda da virxe, parece ser que arribou á Costa da Morte
e os restos da súa embarcación atopáronse por toda a zona. Din ca pedra da abalar é o timón, xa fai falla imaxinación. Din que esta pedra non se move cando un quere, nin con forza, so se move cando os que suben nela non teñen pecados mortais, oíndose o ruído nun quilómetro á redonda. Débese mover pouco

San Andrés de Teixido ( lenda)

“quen vai de morto o que non foi de vivo”

Un día San Andres queixose ao Noso Señor porque ao seu santuario non ían peregrinos e á tumba de Santiago sí, e el tamen facía milacres. O Señor díxolle que polo menos unha vez na vida todo mundo tiña que ir, se non ía de vivo, tería que ir de morto. Por iso a xente non mata os animaliños que atopan polo santuario, xa que a lenda di que son as almas dos que non foron en vida.

Coa miga do pan se fan Sanandresiños, figuras propias da romería : a man: protexe o amor; o peixe : o traballo; a barca: os viaxes, os negocios, a casa; O santo: protexe a saude;

o pensamento: os estudios

A miña nai conta que a miña bisavóa, que non era moi relixiosa, e non saía nunca de casa, ía todos os anos a San Andrés. O medo é libre

O Torques (tradicións)

Representa o estatus da persoa e según o seu rango, o levaban de bronce, plata ou ouro, e o guerreiro co perdía por moi armado que estivese , considerábase vencido.

A árbore celta

Astrología Druida

A árbore para os celtas é símbolo da cencia e neles gravaron os textos célticos antigos, de forza e de vida. Cada un ten unha historia propia. Ainda agora en moitos países se cultivan para que lles protexan., xa que pensan que teñen influenzas máxicas.

Os druidas consideraban as árbores sagradas, tiñan alma e concencia e con eles crearon un horóscopo, tiñan 21 árbores sagradas;( abeto, olmo, salgueiro, piñeiro, carballo, carpe, filgueira, maceira....

cada período do ano estaba rexido pou unha árbore, e tiña a súa protección, e as súas enerxías

Así, por exemplo o meu sería o Carpe

Carpe (Hornbeam) 4 Junio a 13 Junio

Os seus froitos son unhas pequenas noces
Carpe, signo da beleza e bo gusto, con gran sentido da estética, espíritu libre que atopa a beleza nas cousas sinxelas e fermosas da vida. Son moi disciplinados, triunfan en todo o que emprenden, rematan todos os proxectos, son organizados. Son moi confiadas, amigables, pero cando os traizoan é moi difícil que volvan confiar.

Non son egoistas, son románticos.....

Páreceme que non me vexo moi representado.

SAMAIN (festas)

Esta festa, (o 1 de novembro) representaba o ano novo das bruxas e producíase a comunicación entre os vivos e os mortos.

Como case todas as festas celtas e en xeral pagáns, persisten no mundo cristián ( festa de Todos os Santos), ainda que algúns non o creades todas as festas relixiosas, podémolas atopar no mundo pagano, é dicir antes de Cristo.¡ nos estarán tomando o pelo coa relixión!

Recórdase e honra aos seres queridos que xa non están.

Nestas festas hai moita relación coa natureza, o sol perde forza, polo tanto menos luz, e todo crece máis lentamente, xa que estas festas tiñan relación coa agricultura. Acéndense lumes para chamar os espíritus, e abrir as portas do máis alá, e eisí fundirse os mortos cos vivos.

O blog de Pablo

Eu son un rapaz que me sento ferrolano, galego e español, e non consinto que me falen mal de Ferrol, Galicia e España.

Agora toca falar de Galicia

Galicia é un lugar no que convive o mundo real co fantástico. Aquí atoparédes as dúas historias, a Galicia imaxinaria, contos, lendas, mitos e aventuras que siguen vivindo, por moito que o tempo pase, na nosa memoria. E a dura e cruda realidade.

Empecemos xa.

Hoxe toca falar dos castros, e de todo o mundo que o rodea, festas, tradicións, druidas, lendas, árbores máxicos, criaturas mitolóxicas, meigas, monumentos funerarios....

Os Castros

Son poboados fortificados da época prerromana, moitos exitiron ata a Idade Media. Eran aldeas rodeadas dunha muralla, e para defenderse millor estaban nun alto, as súas casas eran de pedra, sin ventás e circulares e con tellado de palla, nelas compartían a vida as persoas e os animais.

En Galicia hai moitos, os mais importantes:

Castro de Baroña: O castro maritimo, situado preto de Porto do Son, entre Noia e Ribeira, na provincia da Coruña.
Castro de Santa Tecla. Outro dos castros mellor conservados. Situado no monte de Santa Tecla, na Garda (pontevedra).
Castro de Viladonga: Situado en Castro de Rei (Lugo), é un dos máis bonitos, cun Museo.

Na zoa de Ferrol, tamen temos: Illa de Santa Comba (Covas); Croa de Fontá (Doniños);

Esmelle e Tralocastro (Esmelle); A Croa (Leixa); Mandía (Bustelo-Mandía); Os Castros (Fraga-Mandía); Lobadiz ou Punta do Castro ; Papoi (Marmancón); Santa Mariña (Serantes);

O Calvario (Icia-Trasancos).

Hai mais , pero non é cuestión de cansarvos.

Como eu veraneo en Covas contareivos que na Illa de Santa Comba no ano 2001, Andrés Pena Graña, arqueólogo, atopou un disco duns 4 cm de diámetro e no centro un furado pequeno, posiblemente do século I d.C., cun epígrafe adicado á deusa Reva,: Deusa suprema asociada á xustixa e a morte. Tamen existe unha lenda pero iso o deixo para outro capítulo.