Trailer O Apóstolo

O apóstolo

A cinta de animación arrasou levouse seis dos 10 premios ós que
estaba nominada, entre eles, mellor longometraxe e dirección,
Dirección
de Arte e Dirección de Producción e Música orixinal, así como
Sonido.

A cinta Concepción Arenal, a visitadora de cárceres, fíxose cos premios de mellor Vestuario e mellor Interpretación femenina de reparto, que o levou Mabel Ribera (ferrolá).

O galardón dos Mestre Mateo para o mellor actor protagonista foi para Luis Tosar

Premio de Honor a Manolo González

Impulsor da Escola de Imaxen e Sonido da Coruña, en recoñocemento a súa traiectoria profesional. No séu discurso entre outra cousas dixo: «Ainda teño corda para rato”.

Moitas felicidades.

             Premios do audiovisual galego

Costa da Morte recibe un novo premio en Iberoamérica

Documental experimental realizado por Lois Patiño

O xurado destacou que o filme “desenvolve unha proposta onde se reúnen o rigor formal coa capacidade de presentar un retrato vivo dun lugar e dunha comunidade .

“ A pegada dos avós”

Un documental galego “ A pegada dos avós” sobre a represión franquista premiado en Latinoamérica

O documental galego de Abad, rodado entre A Coruña e Ferrol, competía con outros 17 traballos de Porto Rico, Arxentina o Chile.

7 rapaces galegos escollidos ó azar retroceden duas xeneracións en 67 minutos  para escoitar, de boca dos represaiados, o relato vivo da represión franquista máis fera. “A pegada dos avós”, documental trilingüe -galego, castelan e inglés- de Xosé Abad sobre a Guerra Civil española foi premiado no “ VIII Encuentro Hispanoamericano de Cine y Vídeo Documental Independiente”, un dos grandes escaparates para a denuncia visual de América Latina que se fallóu na capital mexicana.

Premios mestre Mateo do audiovisual galego

Supoñen unha serie de actividades de promoción, celebración e reivindicación de que na sociedade galega existe un audiovisual activo.

Os membros da Academia escollen democráticamente aqueles traballos colectivos e individuais que lles parecen os mellores, dentre todolos realizados e presentados no ano anterior.

O audiovisual galego levanta a súa voz. O sector reclamóu máis axudas na entrega dos premios Mestre Mateo en A Coruña.

O filme somos xente honrada convírtese na gañadora da XII edición dos premios Mestre Mateo, celebrada na Coruña.

«Somos xente honrada» logrou os premios ó mellor longometraxe e dirección -Alejandro Marzoa- mellor guión-Miguel Ángel Blanca e Alejandro Marzoa-, actor protagonista -Miguel de Lira- e de reparto -Ricardo de Barreiro-, e maquillaxe e peluquería -Susana Veira y Erea Pérez-.

A elaboración das obras de porcelana de Sargadelos segue un minucioso proceso no que se coida a calidade ata o máis pequeno detalle.

Sargadelos é unha das firmas de deseño e creación de porcelana senlleiras de Europa, con máis de dous séculos de historia vencellados ao desenvolvemento da cultura de Galicia en todos os eidos da creatividade.

A Cerámica de Sargadelos xurdiu de Antonio Raimundo Ibáñez, figura da nosa primeira industrialización, nos primeiros anos do século XIX, coa inauguración dunha fábrica de louza nesa parroquia do concello de Cervo (Lugo) no ano 1806. Dos seus altos fornos saíron moitos dos canos, cadeas, rodas hidráulicas, útiles de cociña e demais ferramentas das empregadas na España do século XVIII. E mesmo chegaron a crearse fermosos conxuntos escultóricos, fontes públicas e balaustres decorativos que aínda se poden recoñecer nalgunhas cidades galegas.

Pouco tempo despois, engrandeceu a súa obra coa creación da fábrica de louza, que comezou as primeiras probas no ano 1806. O proxecto permitiulle a Raimundo Ibáñez desenvolver o seu gusto polas artes plásticas

Canos da canle de Isabel II feitos en Sargadelos.

1809-1832 Primeira etapa

José Ibáñez, fillo do fundador de Sargadelos, asumiu o goberno da empresa tras a súa morte. Coa axuda dos seus tíos maternos e da súa muller, Anita Varela, ampliou a fábrica orixinal ata instalar tres fornos de produción, dous pequenos para ensaios e varios talleres con máis de 25 tornos.

Chegarán a producir 20.000 pezas anuais de louza a comezos dos anos trinta do século XIX.
As louzas características desta época son de cor branca, con esmalte brillante cremoso ou lixeiramente azulado. Sobresaen as pracas, floreiros e xerros, deseñados cun estilo neoclásico, inspirado na louza inglesa de Bristol. Corresponden a esta época as primeiras pezas pintadas a man.

Albarelo e floreiro

1835-1842 Segunda etapa

José Ibáñez asociouse con Antonio Tapia para constituír a empresa Ibáñez y Tapia o 19 de maio de 1835. Coa dirección do francés M. Richard, chegado dende Turín, apostaron pola fabricación de louza fina en cor branca pintada a man. Tamén abordaron as primeiras probas de estampación e policromía.
Desta época, sobresaen as lámpadas e candeeiros en forma de castelo, e mais unha vaixela decorada con estampación de tonalidade verde-chumbo onde se representa a unha parella bailando a muiñeira. Tamén se fixeron entón fermosas placas de temas mitolóxicos e relixiosos, e excelentes pezas de toucador.

Candeeiro Floreiro de 5 bocas

Reloxo

1845-1862 Terceira etapa

No ano 1845, arréndallese a administración de Sargadelos á familia Ibáñez.

Máis de 1.000 familias chegaron a traballar en 1849. Foi a época dourada do primeiro Sargadelos.
Con calidades e variedades excepcionais de vaixelas e figuras baixo a dirección do británico Edwin Forester. Introdución da louza alumada chamada chinesa opaca ou semichinesa, pola súa decoración floral, estampados en sepia e castaño e pintados con pincel en verdes, azuis, amarelos e rosas. As estampacións monocromas (sobresae a cor negra) e a impregnación de cor nos fondos das pezas de vaixela branca, brilante e lixeiramente azulada.

Característicos desta época son os Mambrús, xerros feitos coa figura dun home sentado semellante ao Toby Jug da cerámica inglesa, e as vaixelas ilustradas con estampación litográfica (quizais, por primeira vez en España)

Fontiña de manteigueiro Copa para doces con decoración

Fonte cuberta con vistas Benditeira con decoración

Figura decorativa policromada Mambrús

1870-1875 Cuarta etapa

A familia Ibañez recobra a xestión, asociándose cos coruñeses Atocha e Morodo en 1873. Básicamente, reprodúcense as pezas da etapa anterior, pero sen acadar a súa mesma calidade. Cesaron as inversións en novas instalacións e prescindiuse dos expertos ceramistas extranxeiros.

Foi a etapa na que as perdas ocasionadas polos preitos familiares dos Ibáñez levaron a Sargadelos ata o seu peche como empresa no ano 1875.

Desde entón ata a recuperación do seu legado, na segunda mitade do século XX, a historia daquel formidable emprendemento e as testemuñas da beleza acadada nos seus talleres extendéronse sen fronteiras. EN 1972, o perímetro das anigas Fábricas foi declarado Conxunto Histórico-Artístico.

Fonte le louza fina Xerriña do leite

Cunca de café Xerra do lavabo

1949-Actualidade Quinta etapa

Isaac Díaz Pardo crea en 1947 un taller de cerámica en O Castro (Sada), deseñaba e realizaba figuras de porcelana en línea coa súa obra plástica. Dous anos despois, Díaz Pardo asóciase coas familias Nogueira y Rey e constituie "Cerámicas do Castro S.L.” embrión do “Grupo Sargadelos”.
Logo de experimentar técnicas e deseños diferentes, acadaron por reproducir en series moi limitadas figuras orixinais de artistas plásticos.

En 1955, dado o interese polo O Castro, Isaac viaxa a Arxentina e pón en marcha "Porcelanas de Magdalena, Celtia S.A", Alí conectou cos intelectuais galegos exiliados o final da Guerra Civil, coa intención de traballar pola memoria histórica, económica e cultural de Galicia creando con Luis Seoane o Laboratorio de Formas en 1963 coa asignación dun convenio con "Cerámicas do Castro S.L." para a restauración da cerámica en Sargadelos, a creación do Museo Carlos Maside e a editorial Edicións do Castro. Ese mesmo ano contitúese a sociedade "Fábrica de Cerámica de Sargadelos S.L"
Mentres O Castro en 1960, contruíu unha nova pranta incorporando deseños con motivos abstracto-xeométricos tomados do románico e do barroco galegos, ou as formas que gardan un paralelismo co simbolismo formal da arte románica.

Sargadelos

En 1968 inicianse as obras da Pranta Circular, en Cervo Lugo, deseñada polo arquitecto Andrés Albalat, novo membro do Laboratorio de Formas, comezando deseguida unha pequena producción con deseños de Seoane. Dando inicio a 5ª Etapa de Sargadelos que se convertiría no Grupo Sargadelos. A concepción deseñística está claramente diferenciada da etapa anterior. Tratábase de restaurar o espíritu de empresa do antigo Sargadelos, a súa concepción ética da empresa afastada de calquera tentación especulativa.
Son conceptos do noso tempo, máis en consonancia coa realidade diferenciada e esencial do carácter galaico.

A elaboración das obras de porcelana de Sargadelos segue un minucioso proceso no que se coida a calidade ata o máis pequeno detalle.

Figura de Santiago a cabalo e Voluta Sargadelos na actualidade

Vaixela de forma paxárica Xogo de café con relieve de cunchas

Don Quijote e Sancho Detalle de vaixela espiroide

Ramos de lois Seoane Figuras antropomórficas e Castelao

Son centos os refráns e os devanditos populares galegos que de xeración en xeración foron transmitíndose para formar parte da nosa cultura tradicional. Recollen datos importantes sobre os costumes, o clima, os fenómenos atmosféricos, as estacións do ano ou as tarefas campestres.

Todos e cada un deles son unha pequena gran mostra de sabedoría popular e permanecen moi arraigados na vida cotiá principalmente dos nosos maiores e que en infinidade de ocasións se converte nunha verdade irrefutable.

DITOS POPULARES

Amiguiños si, pero a vaquiña polo que vale

Mexan por nos e hai que decir que chove

A todo porco lle chega o seu San Martiño

Cando a limosna é moita ata o santo desconfía

O que se queima, tén o rabo de palla

É igual Xan que Pelicán

Vale mais un mal arranxo ca un bó preito

O que garda sempre ten

Non lle cabe un feixón no cu

Ceo empedrado, chuva de contado

Xente da Coruña tropa do carallo

Canto mais te agachas, mais che dan polo cú

Xente nova e leña verde todo é fume

Quen polo seu gusto morre, ata a morte lle sabe
Non por moito madrugar amanece mais cedo.
Este cree nos paxariños preñados.
Nunca choveu que non escampara.
REFRÁNS POPULARES

Xaneiro quente, trae o demo no ventre

Costureira sen dedal cose pouco e cose mal

Febreiro, xeada na leira e cachopo na lareira.

Polo san Vicente, planta os nabos da semente.

Gavotas en terra, mariñeiros á merda

Comer e rañar, todo é empezar

Duas fillas e unha nai, tres diaños para o pai

As sardiñas en Maio, pingan no borrallo e polo San Xoan pingan no pan

Neve en Febreiro e un lobo no quinteiro.

Por Santa Lucía mengua a noite e medra o día

Febreiro e as mulleres, no día teñen sete pareceres

A vaca que non come cando os bois, ou comeu antes ou come despois

Sogra e nora, e can e gato, non comen ben no mesmo prato

A quen Deus non lle da fillos, o demo lle da sobriños


Refraneiro de abril

A abella e a ovella en abril deixan a pelexa.

A auga de abril enche o carro e o carril.
A sardiña por abril cóllea polo rabo e déixaa ir, por maio ásaa no rescaldo e por san Xoán xa molla o pan.
A vella dos anos mil gardaba pan para maio e leña para abril.
A viña de bo amo pódase en marzo; a viña do ruín pódase en abril.
Abril, augas mil, se non ó comenzo, ó medio ou ó fin.
Abril chuvioso, maio pardo e san Xoán ventoso traen o ano compogoso
Abril e maio son as chaves do ano.
Abril frío e fornos quentes, alegría prós meus dentes.

Abril que non chove deixa ó labrego probe.
Abril quente e mollado, carga o carro e enche o gando.

Altas ou baixas, en abril son as Pascuas.
As mañanciñas de abril deixádemas pra dormir.
Cando en marzo chove i en abril xía, quédase maio feito unha criba.

      Coida de podar en marzo, que o que poda en abril é ruín.

En marzo, se podas un cardo, naceranche catro, i en abril, se cortas catro naceranche mil.

      No mes de abril fai queixos mil, no mes de maio fai tres ou catro.

O mes de xaneiro é o xeadeiro; febreiro, muliñeiro; marzo, esqueiroso; abril, chuvioso; maio, pardo; san Xoán, claro; en seitura, sol; e en agosto, mellor.

O que en abril come sardiña, aínda en agosto pícalle a espiña.
O que non garda leña pra abril, non sabe vivir.
Por Pascuas de Resurrección tres cousas non teñen sazón, sardiñas asadas, castañas asadas e predicación.
Quen queira mal a unha veciña, dealle no abril sardiña.
Se en marzo non canta o cuco, nin en abril a bubela, e a ruliña non rulea, mala cosecha se espera.
Xaneiro xiado e abril mollado enchen o faiado.