Meus abós Federico (KIKO) e Aida

Miña aboa Aida é a persoa que mais quero xunto con miña nai, sempre está disposta a axudar, ten mais pacencia que o Santo Jó, nunca lle escoitei dicir non.

De pequeno non comía nada e ela contábame historias para que comese, as que máis me gustaban eran as relacionadas coa guerra, contareivos algunha.

Na guerra obrigaban a poñer nos cristais das galerías fitas adhesivas cruzadas de barrote a barrote para que non rompeses cos bombardeos.

En frente da súa casa, Genoveva de Brabante que vendía baules e maletas, tiña un sotano e cando soaban as sirenas, ían alí a refuxiarse, tamén había refuxios nos bancos.

Facíase trampa nos contadores para pagar menos luz. Escaseaba o carbón e alguns cociñaban con serrín.
Como había pouco aciete, estaba racionado, fritían as patacas con sebo.
Os vestidos facíanse cos sacos de azucar, lavados primeiro con lixivia.
Sacábase a lá dos colchóns, tecíase e facíanse calcetíns e mantas para os soldados( Iso practicamente obrigábanche e viñan polas casas a buscalas)
Os zapato facíanse coa sola dos zocos de madeira; cosíanselle (cravábanse) unhas tiras de saco e despois bordábanse, mesmo se lle poñían de adorno chatolas, a miña avoa di que eran moi bonitos

As lentellas viñan con pedras e pasábanse a tarde limpiándolas para poder cociñalas.

De Barallobre traían peixe e o cambiaban por azucar, aceite....(TRUEQUE)

Había colas para todo, para comprar o pan, os ovos, o aceite .....

A meus abós gustáballes moito cantar, e formaron un grupo de amigos da Zarzuela. Representaron nas Pontes e no teatro Jofre e o diñeiro ía para o asilo.

Meu abó Kiko, que podo decir del, tantas cousas pero todas contadas por miña aboa, miña nai e por meus irmáns, foi tan importante nas suas vidas, un segundo pai, danme envexa sá, disfrutaron tanto, pero eu moi pouco, morreu cando tina eu dous anos e cinco meses, xogando conmigo e unha arquitectura, tumbou a cabeza para un lado e alí quedou sentado no sillón morto, durante moitos meses, coa miña lingua de trapo cada vez que soaba unha ambulancia, contaba o que lle pasara, o barullo que se armou, medicos, enfermeiros correndo pola casa intentando reanimalo e eu me escondín detrás da porta da cociña, como para non molestar e non ver nada máis, xa vira bastante.

Meus abós, dende que nacín dedicáronme todo o tempo, viñan todalas mañás a buscarme para levarme a guardería que quería que fose miña nai, pero meu abó non facíalle caso e levávame a praza de Sevilla a xogar. En Covas subíame a cabaliño nos seus ombros e levábame a ver as vacas, os porcos, os cabalos, á praia.....Todo o día xogaba conmigo, pero sabedes unha cousa? Non me acordo, seino porque mo conta miña aboa moitas veces.

Mírades si era importante nas nosas vidas, que cando morreu, eu estaba na casa de meus abós, porque miña nai estaba no hospital con meu irmán Alex operado de urxencia de peritonitis. Pois dous días despois meu irmán Alex con 16 anos foise do hospital cunha venda moi forte, e con moito door, para poder levar a hombros o feretro xunto con meus irmáns Edu e Fede e os meus primos.

Iso é amor e o demais son coñas.

Nesta foto está meu tatarabó (xa salira do cárcere) con meus abós e meus tíos e uns amigos